Mogło być gorzej. Obyczaje w kantonie Nidwald.




 

29 listopada 2025

Jarek wybył na tydzień do Polski, mogłam w stu procentach poświęcić się niemieckiemu, tym bardziej, że to były ostatnie dni kursu na poziomie A2. Tradycyjnie czas mijałyby mi na torturowaniu sąsiadów, uczestniczeniu w lekcjach, odrabianiu zadań, słuchaniu, oglądaniu i pisaniu po niemiecku. Nazywam to "wsiąkaniem" języka. Tyle że już od chyba trzech tygodni prześladuje mnie szwajcarska policja i gnębi nieustannymi telefonami. Na dzielni pękła rura doprowadzająca wodę; mebel/składak, który miał przyjść przed końcem grudnia, doszedł wczoraj. Rura na dzielni pękła dosłownie pod moim oknem, ekipa ryje od dwóch dni i wykopała mi tutaj dziurę prowadzącą do środka ziemi. Temperatura w domu gwałtownie spada i nie potrafię ustalić, czy awaria mojego pieca ma związek z niskim ciśnieniem wody w kranie, czy jest osobnym problemem. W dodatku po dzielni włóczą się grupy dzieci i brzęcząc miniaturami krowich dzwonków, podnosząc mi ciśnienie. Nie mając pojęcia dlaczego tak łażą i po co dzwonią, na wypadek gdyby zapukały do moich drzwi, zrobiłam zapas mandarynek. Owoców ponoć i tak by nie chciały, poprosiłyby o kasę na dofinansowanie naszej wiejskiej podstawówki, dowiedziałam się od sąsiadki. Dzieci nie wpuściłam, bo akurat produkowałam się na ostatnim kursie niemieckiego, dowodząc, że poznałam materiał na wskroś i potrafię go zastosować w praktyce. 

W dodatku wczoraj dowiedziałam się o sąsiedzkiej imprezie, która odbędzie się dzisiaj. Płacę składki na te imprezy, przeważnie w trakcie balangi i nigdy jeszcze nie udało mi się ustalić co konkretnie finansuję. W odróżnieniu od "snobów" z francuskiej Szwajcarii, którzy raczą się winem, tutaj pije się sznapsa. Nasz dzielnicowy skarbnik nie wylewa za kołnierz, straciłam nadzieję, że kiedykolwiek dowiem się na co idą moje środki. Z pomocą przyszła mi inna sąsiadka: płacisz za sznapsa, kiełbasę i ciasto, na przyjęcie masz przynieść dobry humor i wełniany koc. Na wszelki wypadek wezmę jeszcze sprawdzone wino ;)

Kto wie ilu miłośników sznapsa będę musiała dzisiaj wydobywać z krateru na mojej posesji i co na to moje OC. 

Szwajcarski policjant służbista, który prześladuje mnie telefonami, zajmuje się sprawą auta skradzionego w 2012 roku. To ja złożyłam doniesienie w imieniu właścicielki, koleżanka utknęła w Polsce bez środka lokomocji z ogromnym psem i normalnych rozmiarów kotem. Auto odnaleziono w Polsce ponoć już w 2018 roku, ale coś poszło nie tak, skoro szwajcarska policja dostała informację o tym dopiero w październiku tego roku. Ubezpieczalnia nie potwierdza, że wypłaciła zadośćuczynienie za skradzione auto, choć właścicielka auta twierdzi inaczej. Policjant ma wątpliwości, pytam w czyim interesie miałaby kłamać? Szukać potwierdzenia sprzed trzynastu lat, a ktoś trzyma dokumenty tak długo, o ile nie został złupiony? Policjant się miota i szuka we mnie wsparcia, w ostatniej rozmowie zasugerowałam, że koleżanka chętnie odbierze swoje auto, ale chłop nie oddzwania. 

Impreza na dzielni udała się, nikt nie rozgościł się w dziurze wykopanej na mojej posesji. Uciekłam od sąsiadów po dwóch godzinach, zmęczył mnie nidwaldzki niemiecki. Wróciłam do zimnego domu, temperatura spadła już do czternastu stopni.  


Do spisania, 

Katarzyna Sikora Borowiecka


P.S. Awaria ogrzewania nie miała nic wspólnego z pękniętą na dzielni rurą. Problem został zażegnany następnego poranka. 



  




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Mądry hotel

Obraz
 31.12.24 O nie, znowu smart hotel! Rezerwowałam na małym ekraniku telefonu, miejscówka wydawała się w porządku, blisko centrum Norymbergi z parkingiem i małą kuchenką, w której mogłam zaparzyć sobie wieczorem herbatę z werbeny, a rano kawę. Tylko że, niech to cholera, to jest to samo miejsce, w którym obiecywałam sobie, że moja noga nigdy nie postanie. Traf chciał, że wróciłam w te niegościnne progi. Jako szefowa biura podróży Kasi S. wysiadłam z auta, żeby ponownie po czterech latach przerwy zmierzyć się ze sztuczną inteligencją. Tak, jestem szefową naszego rodzinnego biura podróży, to ja we własnej osobie mierzę się o każdej  porze roku z klimatem panującym na kuli ziemskiej, żeby zorganizować nam w miarę ekonomiczne podróże dookoła świata. Degustuję na Youtube smaki kuchni; poznaję zabytki; cuda natury; wiem, że w Chinach do kobiety w swoim wieku zwracamy się per "siostro", do starszego pana "wujku", a witamy się zapytaniem "już jadłaś?", w Rosji jest ...
Czytaj więcej

Wiejskie życie

Obraz
  5 czerwca 2025 Wracam z pływania. Tak, pływałam już dwa razy w tym sezonie. Woda w Jeziorze Czterech Kantonów nagrzała się do siedemnastu stopni, co wydaje się akceptowalne, ale z naszej plaży włazi się po schodkach, a potem zeskakuje z głazu na głębokość sięgającą mojej szyi. Nie ma się jak przyzwyczaić więc, się nie szczypię, tylko od razu wskakuję w odmęt. Ziąb przeszywa mnie sztyletem, mrozi mózg i przyspiesza oddech. Z czasem przyzwyczajam się do temperatury, pływanie wydaje się tak naturalne jak oddychanie i wstępuje we mnie radość z bycia tu i teraz. A gdyby groziło mi niebezpieczeństwo, zawsze mogę pomachać :) Mam na tym kąpielisku już sporo znajomych. No więc wracam do domu, jest wieczór, czyżby sąsiad po zmierzchu zakładał okulary? Na wszelki wypadek pozdrawiam. Macha do mnie sąsiadka ze środkowego z trzech balkonów pobliskiego bloku, wcześniej nie machała, to jej pierwszy raz, odmachuję. Wpadam do kuchni, łypię okiem na domek starszej pary, jak zwykle siedzą przy stole...
Czytaj więcej

Czwarta przeprowadzka

Obraz
  Minęły dwa dni od mojego powrotu z Lozanny i znowu tam jedziemy. O jedenastej odbieramy klucze do nowego mieszkania, a o siedemnastej wstępnie zdajemy stare i już następnego dnia o świcie czeka nas przeprowadzka. Jarek prowadzi, a ja naradzam się z Nat przez telefon w sprawie przewózki kota. Jak przed meblami, to pewnie przerażony schowa się w kąciku nowego lokum i nie będzie przeszkadzać tragarzom. Zapada decyzja: przeprowadzimy kota już dzisiaj. Dojeżdżamy, sprawdzamy stan techniczny, odbieramy klucze, następnie wracamy do starego mieszkania. Jarek i Nat zabierają kota i inne precjoza w tym dwie skrzynie bluszczy, które Nat "strategicznie" postanowiła ukorzenić/rozmnożyć na tydzień przed przeprowadzką. Tak, oto delikatne roślinki chybotają się w plastikowych butelkach napełnionych wodą.  - To ma iść do samochodu?! - Przewrażliwiony na punkcie czystości Jarek łapie się za głowę. Kot miauczy przedwcześnie uwięziony w klatce, a ja opróżniam z wody te butelki od bluszczy, pod...
Czytaj więcej