Klitka bez okna



7 października 2020

    Rozmawiam ze znajomymi, których dzieci też mają ferie. Część z nich postanowiła czekać z kupnem biletów na wylot do ostatniej chwili, większość zdecydowała się zostać w domu. Tylko Karen myśli na serio o wyjeździe, o ile jej rodzice i rodzina brata zdążą już odbyć nakazaną kwarantannę. Nie boi się Covid, tylko kwarantanny po powrocie do Szwajcarii. Home schooling za czasów izolacji okazał się dla niej gehenną zwłaszcza, że pracowała zdalnie. Nie chce, żeby scenariusz się powtórzył.

    Właśnie dostałam informację od Violet: ktoś komuś powiedział, że w poniedziałek, to jest w dzień mojego wylotu Szwajcaria umieści Polskę na kwarantannowej liście. Violet też chce uniknąć kwarantanny, a jej mąż jest właśnie w Warszawie.

    Nat decyduje, że nie chce lecieć, a najlepiej, żebym ja też została w domu. W drugim tygodniu ferii ma półkolonie żeglarskie. Jeżeli mnie po powrocie umieszczą w kwarantannie, nie będzie mogła żeglować.

    Postanawiam uszanować decyzję Nat. Ale tęsknię za mamą, za jej zapachem, dotykiem dłoni, jej paplaniną,  niespożytą energią, troską o mnie, a nade wszystko za jej poczuciem humoru. Dlatego do północy szukam sobie lokum na ewentualną kwarantannę po powrocie. Marzy mi się górska chata na skraju lasu, z kominkiem i sauną do dyspozycji. Miałabym wakacje od gotowania, prania i sprzątania, od rozwiązywania problemów najbliższych i przyjaciół, mogłabym pisać przez cały dzień, wieczorami popijać wino, a pod osłoną nocy przemierzać okolicę. Tymczasem z każdą minutą obniżam swoje oczekiwania, niech już będzie klitka bez okna byle na wyłączność.  

    Tyle że nie znajduję nawet klitki ani w moim kantonie ani w okolicznych. Wszystko jest zarezerwowane! 

Szwajcarzy zostają na ferie w ojczyźnie.


Do spisania,

Katarzyna Sikora Borowiecka

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Mądry hotel

Obraz
 31.12.24 O nie, znowu smart hotel! Rezerwowałam na małym ekraniku telefonu, miejscówka wydawała się w porządku, blisko centrum Norymbergi z parkingiem i małą kuchenką, w której mogłam zaparzyć sobie wieczorem herbatę z werbeny, a rano kawę. Tylko że, niech to cholera, to jest to samo miejsce, w którym obiecywałam sobie, że moja noga nigdy nie postanie. Traf chciał, że wróciłam w te niegościnne progi. Jako szefowa biura podróży Kasi S. wysiadłam z auta, żeby ponownie po czterech latach przerwy zmierzyć się ze sztuczną inteligencją. Tak, jestem szefową naszego rodzinnego biura podróży, to ja we własnej osobie mierzę się o każdej  porze roku z klimatem panującym na kuli ziemskiej, żeby zorganizować nam w miarę ekonomiczne podróże dookoła świata. Degustuję na Youtube smaki kuchni; poznaję zabytki; cuda natury; wiem, że w Chinach do kobiety w swoim wieku zwracamy się per "siostro", do starszego pana "wujku", a witamy się zapytaniem "już jadłaś?", w Rosji jest ...
Czytaj więcej

Cisza!

Obraz
  18 listopada 2024 Wyprowadziliśmy się spod dzwonnicy kościelnej, stromej drogi, po której załadowane skoszoną trawą od wczesnych godzin porannych na pierwszym biegu wspinały się traktory, albo z hukiem waliły w dół, ciągnąc cysterny aromatycznego obornika, żeby rozlać go na świeżo skoszone łąki. Jesteśmy osłonięci budynkami i zielenią od startujących i lądujących na lotnisku Pilatus samolotów. Słyszymy za to nidwaldzki dialekt języka niemieckiego. Mało tego w tej dzielnicy seniorów żaden z naszych sąsiadów nie mówi w innym języku. Stawiałam na Rosmari, tę od klatki z kurami w domu na zakręcie, ale mimo to, że mieszkała przez cztery lata w Dullier (część francuskojęzyczna) nie mówi po francusku, angielsku, rosyjsku, tylko po niemiecku. Tak czy inaczej poznałam tutaj już wszystkich dwudziestu sąsiadów i pozostaję z nimi w bardzo przyjaznych stosunkach. Do języka i przywoływania mnie na dywanik jeszcze wrócę.  A teraz jak było z tą przeprowadzką. Otóż ekipa zastosowała dźwig, k...
Czytaj więcej

Widzę światło

Obraz
  Piątek 29.11.24 Budzi mnie hałas krowich dzwonów, a to przybliżają się pod dom, w tej gęsto zamieszkałej dzielnicy, a to oddalają. Jarek/dzielny pacjent już wstał, parzy sobie kawę. On też dziwi się tym hałasom. Przy porannych ablucjach, a potem przy kawie zastanawiam się, kto wpuściłby krowy w zakamarki ślepych uliczek i ile tego zwierza jest, skoro hałas nie milknie. Dopiero po godzinie widzę grupę nastoletnich chłopców, to oni, a nie krowy, zagłuszają poranną ciszę.  Po południu mam wizytę kontrolną u okulisty w oddalonym o czterdzieści minut jazdy Zug. Patrząc jak Jarek wciąż drobi kroki, decyduję, że pojadę sama; nie zgodzę się na badanie dna oka, bo po kroplach rozszerzą się moje źrenice i nie dam rady prowadzić. Jarek protestuje, ale słabo, powinnam się martwić o jego faktyczny stan zdrowia? Wracam wieczorem, przez cały czas nieobecności wysyłam do Jarka zdjęcia ciekawostek z Zug: przegubowych autobusów, których nie widziałam ich też w kantonie Vaud, czy mikroskopijny...
Czytaj więcej