Wszędzie widzę jabłka




9 października 2020

    Jabłoni nie opryskuję, a przycinam ją sama. Rośnie na stoku, gdzie operowanie na drabinie można by przypłacić zwichnięciem kręgosłupa. Dlatego jabłoń musi być niska, za to pozwalam jej rosnąć w szerz. W ten sposób otrzymałam drzewo rozłożyste, "dupiaste", z gałęziami jak u płaczącej wierzby zwisającymi nisko aż do samej ziemi, na których rumieni się pokaźna ilość jabłek.

    W tym roku jabłoń obrodziła znakomicie. Już od miesiąca zrywam jabłka i wkładam je do skrzyń przekładając sianem. Cała piwnica pachnie jabłkami, nie mam już gdzie ustawiać skrzyń, podczas gdy na drzewie dynda jeszcze z pięćdziesiąt kilogramów owoców.

    Codziennie zbieram spod drzewa opadłe jabłka, jem jabłka w ilościach przemysłowych, wciskam jabłka sąsiadom, śnię o jabłkach, a te się nie kończą.

    Tym razem wyprzedzam fakty, zrywam dojrzałe owoce, pakuję w wielkie torby i jadę na tour po znajomych. Obskakuję pięć domów, a na deser zostawiam sobie Peggy. Wchodzę do bramy, targam torby po schodach, dla sportu, i wtedy przypomina mi się, że Peggy jest w kwarantannie. 

    Nie chce mi się wracać do samochodu po maskę. Peggy otwiera drzwi i czmycha przede mną na koniec długiego korytarza w mieszkaniu, ja stoję na klatce schodowej. Opowiada, że mieli jechać do Włoch odwiedzić ciotki jej męża, starowinki mają trochę po dziewięćdziesiątce, więc mąż Peggy zrobił sobie test na covida. Wyszedł pozytywny. Teraz i Peggy została uwięziona na kwarantannie, więc od siedmiu dni nie rusza się z domu. Pyta czy zrobię im zakupy. Oczywiście! 

    Peggy sięga to torby, grzebie w jabłkach i wreszcie rozczarowana unosi głowę. 

- Myślałam, że przemyciłaś dla mnie szampana - mówi i obie wybuchamy śmiechem.

Do spisania, 

Katarzyna Sikora Borowiecka



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Mądry hotel

Obraz
 31.12.24 O nie, znowu smart hotel! Rezerwowałam na małym ekraniku telefonu, miejscówka wydawała się w porządku, blisko centrum Norymbergi z parkingiem i małą kuchenką, w której mogłam zaparzyć sobie wieczorem herbatę z werbeny, a rano kawę. Tylko że, niech to cholera, to jest to samo miejsce, w którym obiecywałam sobie, że moja noga nigdy nie postanie. Traf chciał, że wróciłam w te niegościnne progi. Jako szefowa biura podróży Kasi S. wysiadłam z auta, żeby ponownie po czterech latach przerwy zmierzyć się ze sztuczną inteligencją. Tak, jestem szefową naszego rodzinnego biura podróży, to ja we własnej osobie mierzę się o każdej  porze roku z klimatem panującym na kuli ziemskiej, żeby zorganizować nam w miarę ekonomiczne podróże dookoła świata. Degustuję na Youtube smaki kuchni; poznaję zabytki; cuda natury; wiem, że w Chinach do kobiety w swoim wieku zwracamy się per "siostro", do starszego pana "wujku", a witamy się zapytaniem "już jadłaś?", w Rosji jest ...
Czytaj więcej

Cisza!

Obraz
  18 listopada 2024 Wyprowadziliśmy się spod dzwonnicy kościelnej, stromej drogi, po której załadowane skoszoną trawą od wczesnych godzin porannych na pierwszym biegu wspinały się traktory, albo z hukiem waliły w dół, ciągnąc cysterny aromatycznego obornika, żeby rozlać go na świeżo skoszone łąki. Jesteśmy osłonięci budynkami i zielenią od startujących i lądujących na lotnisku Pilatus samolotów. Słyszymy za to nidwaldzki dialekt języka niemieckiego. Mało tego w tej dzielnicy seniorów żaden z naszych sąsiadów nie mówi w innym języku. Stawiałam na Rosmari, tę od klatki z kurami w domu na zakręcie, ale mimo to, że mieszkała przez cztery lata w Dullier (część francuskojęzyczna) nie mówi po francusku, angielsku, rosyjsku, tylko po niemiecku. Tak czy inaczej poznałam tutaj już wszystkich dwudziestu sąsiadów i pozostaję z nimi w bardzo przyjaznych stosunkach. Do języka i przywoływania mnie na dywanik jeszcze wrócę.  A teraz jak było z tą przeprowadzką. Otóż ekipa zastosowała dźwig, k...
Czytaj więcej

Widzę światło

Obraz
  Piątek 29.11.24 Budzi mnie hałas krowich dzwonów, a to przybliżają się pod dom, w tej gęsto zamieszkałej dzielnicy, a to oddalają. Jarek/dzielny pacjent już wstał, parzy sobie kawę. On też dziwi się tym hałasom. Przy porannych ablucjach, a potem przy kawie zastanawiam się, kto wpuściłby krowy w zakamarki ślepych uliczek i ile tego zwierza jest, skoro hałas nie milknie. Dopiero po godzinie widzę grupę nastoletnich chłopców, to oni, a nie krowy, zagłuszają poranną ciszę.  Po południu mam wizytę kontrolną u okulisty w oddalonym o czterdzieści minut jazdy Zug. Patrząc jak Jarek wciąż drobi kroki, decyduję, że pojadę sama; nie zgodzę się na badanie dna oka, bo po kroplach rozszerzą się moje źrenice i nie dam rady prowadzić. Jarek protestuje, ale słabo, powinnam się martwić o jego faktyczny stan zdrowia? Wracam wieczorem, przez cały czas nieobecności wysyłam do Jarka zdjęcia ciekawostek z Zug: przegubowych autobusów, których nie widziałam ich też w kantonie Vaud, czy mikroskopijny...
Czytaj więcej