Lecieć czy nie lecieć…

6 października 2020

    Od dziewiątego października Nat zaczyna ferie jesienne. Bilety do Polski kupiłam kilka dni wcześniej, czekałam do ostaniej chwili na informacje o kwarantannie. Lecimy do Berlina, stamtąd jedziemy autobusem do Szczecina. Dlatego śledzę informacje dotyczące kwarantanny między Polską a Szwajcarią, Szwajcarią i Niemcami, Niemcami i Polską. 

    I pomysleć, że jeszcze w lutym można było wsiąść i lecieć, a jedyne co mnie denerwowało, to niemożliwość wnoszenia przez bramki butelki wody, za którą po drugiej stronie, już na lotnisku musiałam płacić fortunę. Płaciłam, bo dziewiętnaście lat temu, jedenastego września samoloty uderzyły w wieżowce na Manhattanie i zginęło dwa tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt sześć osób.


    Przypominam sobie tamten dzień, kiedy świat zatrzymał się w kadrze, a my czekaliśmy na informacje od zaprzyjaźnionej nowojorskiej firmy, której siedziba mieściła się w jednym z wieżowców. W końcu udało nam się dodzwonić i wstrzymując oddech czekaliśmy. Połączenie rwało się, chcieliśmy usłyszeć, że udało im się uciec, że wszystko będzie dobrze, że wrócą do swoich rodzin. 

    Tymczasem z głośnika padły słowa, których nie zapomnę do końca życia: "My tutaj, kurwa, umieramy!".

Od tamtego dnia świat przestał być takim jakim był wcześniej.


Do spisania,

Katarzyna Sikora Borowiecka


Lokalizacja: Szwajcaria

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Mądry hotel

Obraz
 31.12.24 O nie, znowu smart hotel! Rezerwowałam na małym ekraniku telefonu, miejscówka wydawała się w porządku, blisko centrum Norymbergi z parkingiem i małą kuchenką, w której mogłam zaparzyć sobie wieczorem herbatę z werbeny, a rano kawę. Tylko że, niech to cholera, to jest to samo miejsce, w którym obiecywałam sobie, że moja noga nigdy nie postanie. Traf chciał, że wróciłam w te niegościnne progi. Jako szefowa biura podróży Kasi S. wysiadłam z auta, żeby ponownie po czterech latach przerwy zmierzyć się ze sztuczną inteligencją. Tak, jestem szefową naszego rodzinnego biura podróży, to ja we własnej osobie mierzę się o każdej  porze roku z klimatem panującym na kuli ziemskiej, żeby zorganizować nam w miarę ekonomiczne podróże dookoła świata. Degustuję na Youtube smaki kuchni; poznaję zabytki; cuda natury; wiem, że w Chinach do kobiety w swoim wieku zwracamy się per "siostro", do starszego pana "wujku", a witamy się zapytaniem "już jadłaś?", w Rosji jest ...
Czytaj więcej

Cisza!

Obraz
  18 listopada 2024 Wyprowadziliśmy się spod dzwonnicy kościelnej, stromej drogi, po której załadowane skoszoną trawą od wczesnych godzin porannych na pierwszym biegu wspinały się traktory, albo z hukiem waliły w dół, ciągnąc cysterny aromatycznego obornika, żeby rozlać go na świeżo skoszone łąki. Jesteśmy osłonięci budynkami i zielenią od startujących i lądujących na lotnisku Pilatus samolotów. Słyszymy za to nidwaldzki dialekt języka niemieckiego. Mało tego w tej dzielnicy seniorów żaden z naszych sąsiadów nie mówi w innym języku. Stawiałam na Rosmari, tę od klatki z kurami w domu na zakręcie, ale mimo to, że mieszkała przez cztery lata w Dullier (część francuskojęzyczna) nie mówi po francusku, angielsku, rosyjsku, tylko po niemiecku. Tak czy inaczej poznałam tutaj już wszystkich dwudziestu sąsiadów i pozostaję z nimi w bardzo przyjaznych stosunkach. Do języka i przywoływania mnie na dywanik jeszcze wrócę.  A teraz jak było z tą przeprowadzką. Otóż ekipa zastosowała dźwig, k...
Czytaj więcej

Widzę światło

Obraz
  Piątek 29.11.24 Budzi mnie hałas krowich dzwonów, a to przybliżają się pod dom, w tej gęsto zamieszkałej dzielnicy, a to oddalają. Jarek/dzielny pacjent już wstał, parzy sobie kawę. On też dziwi się tym hałasom. Przy porannych ablucjach, a potem przy kawie zastanawiam się, kto wpuściłby krowy w zakamarki ślepych uliczek i ile tego zwierza jest, skoro hałas nie milknie. Dopiero po godzinie widzę grupę nastoletnich chłopców, to oni, a nie krowy, zagłuszają poranną ciszę.  Po południu mam wizytę kontrolną u okulisty w oddalonym o czterdzieści minut jazdy Zug. Patrząc jak Jarek wciąż drobi kroki, decyduję, że pojadę sama; nie zgodzę się na badanie dna oka, bo po kroplach rozszerzą się moje źrenice i nie dam rady prowadzić. Jarek protestuje, ale słabo, powinnam się martwić o jego faktyczny stan zdrowia? Wracam wieczorem, przez cały czas nieobecności wysyłam do Jarka zdjęcia ciekawostek z Zug: przegubowych autobusów, których nie widziałam ich też w kantonie Vaud, czy mikroskopijny...
Czytaj więcej