Ło de fak!

 


8 października 21


W Szwajcarii, żeby wejść do muzeum, kina, teatru, a nawet do restauracji trzeba posiadać paszport sanitarny. 

W wiadomościach pokazują dziadunia, płacze, bo nie wiedział, że do biblioteki też trzeba.  Na nic go nie stać, ceny towarów rosną, to chociaż by sobie poczytał. Codziennie chodził do czytelni, a teraz mu nie wolno.

Poszłam się przetestować. Miałam zaplanowane spotkanie w restauracji dzień później, w innym końcu kraju. Test odbył się w środę o 14,30. Wynik powinien spłynąć na aplikację w ciągu kwadransa,  ale tak się nie stało. W ferworze zajęć zapomniałam sprawdzić, czy mam ten wynik, czy nie. Dopiero około 19 tej patrzę i okazuje się, że wiadomości brak. Dzwonię do kliniki, w której wykonali mi test. Nieczynna.

Dobijam się rano. Test ważny jest 48 godzin. Od przetestowania upłynęło już naście godzin. W tym czasie mogłabym z wynikiem negatywnym wyskoczyć  na siłownię albo wypić kawkę w ciepełku, a tu guzik. O 9 tej rano dogaduję się z panią z kliniki, w ciągu kilku sekund dostaję wynik testu: negatywny. Ważny do 9 tej rano 48 godzin od wysłania wyniku. Dobrych 60 godzin od przetestowania.

A co by było, gdybym testowała się tydzień , miesiąc, albo pół roku wcześniej i zapomniała upomnieć o wynik, czy test wciąż byłby ważny przez 48 godzin od otrzymania rezultatu?



Do napisania!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Osiem metrów sześciennych

Obraz
Po roku czeka nas kolejna przeprowadzka, oby weszło nam to w nawyk. Tym razem przenosimy się tylko w obrębie naszej wioski. Przy okazji wyjazdu z Nyon pozbyliśmy się masy niepotrzebnych rzeczy, które skumulowały się przez dwadzieścia pięć lat życia w Szwajcarii. Tym razem przenosimy się na "lekko" ;) Szacuję, że zredukowaliśmy stan posiadania o połowę.  Słyszę odgłos wiadomości wpadającej na Whatsapp, to pośredniczka przełożyła pierwszą wizytę klienta na nasze mieszkanie i dorzuciła drugą. Niech to, na tę porę przestawiłam faceta od przeprowadzek. Po raz trzeci piszę do przeprowadzkowego, dam mu znać o czasie spotkania, jak pośredniczka wypełni kalendarz na jutro. Jarek nie rozumie dlaczego tak się spieszę, przeprowadzamy się na początku listopada, mamy czas. My tak, ale czy ma go przeprowdzkowy? Wiedziona tą wizję znów piszę do przeprowadzkowego, niech wpadnie dzisiaj, jeżeli znajdzie chwilę. Znalazł, więc pędzę rozpakować walizki, poprzedniej nocy wróciliśmy z Polski, nie c
Czytaj więcej

Dziecko mnie spiło

Obraz
 Niedziela 20 października 2024 Walimy do meblowego w okolice Altdorfu (stolicy Uri), wczoraj trafiłam na ogłoszenie, mają dni otwarte w ten i następny weekend. Meblowy na końcu świata, w stromych górach, liczy sobie trzy piętra wypełnione meblami ekskluzywnych marek. Do koloru do wyboru, rozmiar też można dopasować do indywidualnych potrzeb, zapewnia łamanym angielskim Elisa, sprzedawczyni. Nasza wina, ciągle nie władamy niemieckim, a o ile łatwiej byłoby się wtedy dogadać. Ale i tak nie narzekamy, Elisa jest kumata i dowcipna, dyskutujemy o nadzwyczajnej urody kanapie, która nie jest płaska jak wszystkie inne lecz wypukła, trochę jak siedzenie w samochodzie. Można do niej wpaść, ale nie da się spaść. Cały ten sklep wygląda jak muzeum, co zachęca do dyskusji nad eksponatami ;) Kanapę zaprojektował japoński artysta, a jej nazwa po naszemu znaczy kamień. I tak od słowa do słowa, okazuje się, że Eliza też mieszka w Ennetburgen, mało tego  pod szóstką, a my od czwartku będziemy mieszkać n
Czytaj więcej

Fajna restauracja w Stans i sklep kolonialny w Kerns

Obraz
Zwiedzamy nowe okolice, wybraliśmy się na obiad do Stans (Nidwald), stolicy naszego kantonu. Restauracja Culinarium Alpinum (nikt mi nie płaci za reklamę, ale polecam) okazała się wybitna i to nie tylko ze względu na szczodrą kuchnię: w ramach posiłku zaserwowali nam sałatkę, zupę i danie główne. Jarek, zamówił rosebeuf,  ja wrąbałam przepyszną sielawę na kaszy jaglanej  przyozdobionej pomidorowym pesto i warzywami duszonymi al dente: koprem włoskim, selerem, marchewką i czymś, czego nie byłam w stanie zidentyfikować, a potem zapomniałam zapytać (zadziwiająco smaczne połączenie). Między zupą, a daniem głównym ekipa poprosiła Jarka, żeby zmielił dla nas pieprz i ewentualnie inne przyprawy. Po posiłku, było tego tyle, że myślałam, że pęknę, tym bardziej, że zjadłam swoje i władowałam w siebie jeszcze domowej roboty frytki z jarkowego przydziału. Ciągle jestem głodna, jem i to wszystko gdzieś we mnie znika. Pasożytów brak, sprawdziłam. Już po posiłku, z tarasu weszliśmy do restauracji, że
Czytaj więcej