Nowy lek



23 lutego 2022

Tekst dedykuję Adzie, mojej przyjaciółce i dzielnej Włoszce <3


W Szwajcarii pojawił się nowy lek na Covid: przeciwciała monoklonalne. Od teraz to nimi leczy się pacjentów. 

Sprawdziłam: ten "nowy" lek został wymyślony w 1975 roku przez Cesara Milsteina oraz Georges’a Koehlera. 

Jako pierwszy do leczenia Covid zastosował przeciwciała włoski lekarz: Doktor Guiseppe De Donna z Toscanii. 

Przypominam, że pandemia w Europie zaczęła się we Włoszech, w Toscanii w lutym 2020, to wtedy lekarz podjął pierwsze udane eksperymenty. Pewnie nie powinnam przypominać co linijkę, ale trend to jest mój friend, a ostatnio "góra" traktuje nas jak stado sklerotyków;)  

Doktor Guiseppe de Donno pobierał surowicę od ozdrowieńców, którzy najciężej przebyli Covid i podawał ją kolejnym ciężko chorym pacjentom. Zastosował metodę leczenia o nazwie plazmoterapia.

Jak jest różnica między plazmoterapią a terapią przeciwciałami monoklonalnymi? Otóż pierwsza metoda posługuje się przeciwciałami wytworzonymi przez organizm ludzki, podczas gdy przeciwciała monoklonalne hoduje się w laboratorium. Obie terapie odnoszą identyczny skutek.

Terapia Doktora Guiseppe działała, aż do czasu, kiedy okazało się, że "na Covid nie ma leków". 

Od tamtej chwili zaczęła się podróż Doktora Guiseppe od Annasza do Kajfasza. Nie chciał wysłuchać go ani prezydent, ani rząd, ani parlament, ani izby lekarskie, ani żadna inna organizacja od spraw zdrowia we Włoszech. Doktor Guiseppe nie poddawał się, przez całe miesiące błagał, żeby pozwolono mu przynajmniej leczyć pacjentów. W "nagrodę" został oskarżony o stosowanie terapii eksperymentalnej. 

W lutym 2021 Włochy obiegła tragiczna wiadomość: 

"Doktor Guiseppe De Donno w wieku 54 lat popełnił samobójstwo."


W kwietniu 2021 roku badania Doktora De Donno zostały opublikowane w Mayo Clinics Proceedings pt."Bezpieczeństwo i skuteczność osocza rekonwalescencyjnego u starszych pacjentów z COVID-19" *

W lutym 2022 roku w Szwajcarii przeciwciała monoklonalne zostały okrzyknięte nową terapią na Covid-19.


Do spisania,

Katarzyna Sikora Borowiecka


P.S. Narobiłam się przy tłumaczeniu włoskich artykułów i napisaniu tego tekstu, żeby był krótki i strawny. Kiedy już skończyłam, jednym niefortunnym kliknięciem wykasowałam tekst i musiałam zacząć go pisać od nowa. W ten sposób straciłam trzy godziny życia.

P.P.S. Zapraszam do lektury pozostałych 86 wpisów o paradoksach dzisiejszych czasów <3

P.P.P.S. Szykuję się do wydania pamiętników, które napisałam dla Instytutu Literatury. Pamiętniki o wydarzeniach od marca do końca maja 2020 ukazały się w antologii Instytutu, ale tylko we fragmentach. Nie straciłam do nich praw autorskich, dlatego wydam je w całości. Jeszcze nie wiem jak to zrobić, ale postaram się wstrzelić w 8 marca 2022. 


*Podaję link do artykułu z Mayo Clinics Proceedings: https://www.mcpiqojournal.org/article/S2542-4548(21)00029-1/fulltext

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

To już jest oficjalne

Obraz
  Poniedziałek 13 listopada 2023 Otóż po dwudziestu pięciu latach wyprowadzamy się z francuskojęzycznego kantonu Vaud do niemieckojęzycznego Nidwaldu. Zasadniczo z kantonu do jednej z sześciu polówek szwajcarskich kantonów. Połówki, która w porywach liczy sobie dwukrotność mieszkańców naszego miasteczka: całe czterdzieści siedem tysięcy, w tym masę nowonarodzonych istot. O obecności osesków, niemowląt i małych dzieci w nidwaldzkich domach informują tablice, wycięte z dykty, takie w typie podobizny pszczółki Mai czy innego kaczora Donalda. Tablice są skwapliwie zainstalowane na balustradach nidwaldzkich balkonów lub przy wejściach do domów. Być może dzieciak po latach rozliczy wapniaków za brak ostentacji, stąd wynika ta obowiązkowość.  Mieszkańcy są tam natarczywie mili, co usprawiedliwiam faktem, że w tak niewielkiej populacji każdy rozpaczliwie szuka bratnich dusz ;)  I tak podziwialiśmy okolice, przechadzając się między Jeziorem Czterech Kantonów, jezioro na kształt ośmiornicy, a gó
Czytaj więcej

Jak nie płacić za benzynę w Szwajcarii

Obraz
  4 października 2023 Na prośbę Jarka otwieram zaadresowany do niego list. Przebiegam wzrokiem: "Dnia tego i tego nabrał Pan u nas benzyny na stanowisku nr 3. Z przykrością stwierdziliśmy, że zaraz potem odjechał Pan ze stacji bez uregulowania należności." - przerywam lekturę i wybucham śmiechem.  Jarek minę ma nieszczególną i zaczyna się tłumaczyć, że tego dnia miał dużo spraw i…to jest niemożliwe, to się nie mogło zdarzyć. - Czytam dalej, żeby rozładować napięcie  - "Uważamy, że zwyczajnie zapomniał Pan zapłacić." Jarek się poddaje, sprawdzi wyciąg z konta.  - Dziki Zachód, mężu, stałeś się gangsterem! - teraz śmiejemy się oboje. "Prosimy o opłatę na podane konto i dziękujemy za zrozumienie naszej sytuacji." - kończę czytać stronę i przekładam na kolejną, na której widnieje kolorowe, o świetnej rozdzielczości, w formacie A4 zdjęcie mojego "komwboja", który zapatrzony w "prerię", czytaj na budynek administracji wodociągów miejskich, ob
Czytaj więcej

Ring bokserski

Obraz
 3 grudnia 2024 Ennebeurgen, mieszkamy w jednej z brył przy kościele. Dzwonnica zaczyna dawać znać o sobie od piątej rano. Wtedy wybija pięć gongów. Potem wybija co kwadrans dwa gongi, cztery na półgodzinę, w pełną godzinę najpierw obębnia osiem za minione kwadranse, potem wybija godzinę odpowiednią ilością uderzeń mniejszego dzwonu, a następnie repetuje dużym dzwonem. W weekendy jest jakiś inny system, ale nie ma mnie przeważnie w okolicy, więc jeszcze go nie znam.  I tak grzeje bez końca. Ponoć uskuteczniono nawet ankietę wśród społeczeństwa, ale siedemdziesięciu procentom przepytywanych hałas nie przeszkadzał. Przyzwyczajenie się do złego zapachu zwykle trwa u mnie pół godziny (nos jak u francuskiego pieska ;) do hałasu, jak się okazuje, miesiąc. Teraz słyszę wyłącznie w porze obiadu i podchodzę do jazgotu już bez spiny. Dziwne tutaj były roraty, któregoś dnia wyszli na miasto dzwonnicy z dzwonami jakie noszą szwajcarskie krowy. Szli kolumnam, żółwikami składającymi się z kilkunastu
Czytaj więcej