Panorama nie Racławicka






Z cyklu: co warto zobaczyć w Lucernie. Panorama Bourbaki jest dziełem Eduarda Cestresa (pracownika Czerwonego Krzyża) i jego dziesięciu malarskich pomocników. Po raz pierwszy wystawiono obraz w Genewie w 1881 roku, a pokazuje on francuską armię, która siłą 87 tys żołnierzy uciekła do Szwajcarii w 1871 pod koniec wojny francusko-pruskiej. Szwajcarzy podkarmili, wyleczyli, tych których się dało i pozwolili osiedlić się tym, którzy chcieli ułożyć sobie tutaj życie. Reszta została odesłana do ojczyzny. Następnie Szwajcaria skasowała Francję za usługi kwotą 12 milionów franków szwajcarskich, a po otrzymaniu zapłaty, odesłała do Francji skonfiskowaną od ich nich żołnierzy broń. 

Obraz został przeniesiony z Genewy do Lucerny w 1889 roku i mierzy sobie 115m szerokości i 9,8 wysokości, po tym jak przycięto go od góry i dołu o jedną trzecią. Obraz miał na celu pokazać humanitarne podejście Szwajcarów, pochwalić działalność Czerwonego Krzyża i poświęcenie lokalnej ludzkości. 

Panorama już sama w sobie robi wrażenie, w trakcie oglądania można posłuchać sfabularyzowanej wersji wydarzeń w trzech językach na przemian (niemiecki, francuski, angielski). Piętro niżej mieści się panoramiczne kino, w którym z animacji dowiesz się jak powstała.

Na parterze budynku znajduje się galeria sztuki, kafeteria i osobno włoska restauracyjka, a w piwnicy kilka sal kinowych z aktualnym repertuarem. 

Polecam z czystym sumieniem.

W drodze powrotnej z Lucerny (20min autem) wracamy przez serię tuneli, część jest bezimienna, ale jeden z nich nosi nazwę Schlund. "Schlund" po polsku ma swój odpowiednik: "trawieniec". Cóż to? Otóż jest to żołądek właściwy krowy. Mieszkamy w kantonie, w którym hodują zwierzęta, głównie mięsne krowy. Otaczają nas już nie pola i winnice, jak w kantonie Vaud, ale wyłącznie łąki. Łąki rozpościerające się na płaskim i porastające strome zbocza gór. Co tę trawę skoszą, oblewają teren obornikiem, żeby rosła nowa. I tak co dwa trzy tygodnie sytuacja się powtarza. Okolica "pachnie" obornikiem, a z wierzy kościelnej co kwadrans bije dzwon. Zawsze jest to dla nas coś nowego, jednak chwilami trudno się z tym pogodzić ;)

 Pozdrawiam z centralnej Szwajcarii!


Do spisania,

Katarzyna Sikora Borowiecka

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Osiem metrów sześciennych

Obraz
Po roku czeka nas kolejna przeprowadzka, oby weszło nam to w nawyk. Tym razem przenosimy się tylko w obrębie naszej wioski. Przy okazji wyjazdu z Nyon pozbyliśmy się masy niepotrzebnych rzeczy, które skumulowały się przez dwadzieścia pięć lat życia w Szwajcarii. Tym razem przenosimy się na "lekko" ;) Szacuję, że zredukowaliśmy stan posiadania o połowę.  Słyszę odgłos wiadomości wpadającej na Whatsapp, to pośredniczka przełożyła pierwszą wizytę klienta na nasze mieszkanie i dorzuciła drugą. Niech to, na tę porę przestawiłam faceta od przeprowadzek. Po raz trzeci piszę do przeprowadzkowego, dam mu znać o czasie spotkania, jak pośredniczka wypełni kalendarz na jutro. Jarek nie rozumie dlaczego tak się spieszę, przeprowadzamy się na początku listopada, mamy czas. My tak, ale czy ma go przeprowdzkowy? Wiedziona tą wizję znów piszę do przeprowadzkowego, niech wpadnie dzisiaj, jeżeli znajdzie chwilę. Znalazł, więc pędzę rozpakować walizki, poprzedniej nocy wróciliśmy z Polski, nie c
Czytaj więcej

Dziecko mnie spiło

Obraz
 Niedziela 20 października 2024 Walimy do meblowego w okolice Altdorfu (stolicy Uri), wczoraj trafiłam na ogłoszenie, mają dni otwarte w ten i następny weekend. Meblowy na końcu świata, w stromych górach, liczy sobie trzy piętra wypełnione meblami ekskluzywnych marek. Do koloru do wyboru, rozmiar też można dopasować do indywidualnych potrzeb, zapewnia łamanym angielskim Elisa, sprzedawczyni. Nasza wina, ciągle nie władamy niemieckim, a o ile łatwiej byłoby się wtedy dogadać. Ale i tak nie narzekamy, Elisa jest kumata i dowcipna, dyskutujemy o nadzwyczajnej urody kanapie, która nie jest płaska jak wszystkie inne lecz wypukła, trochę jak siedzenie w samochodzie. Można do niej wpaść, ale nie da się spaść. Cały ten sklep wygląda jak muzeum, co zachęca do dyskusji nad eksponatami ;) Kanapę zaprojektował japoński artysta, a jej nazwa po naszemu znaczy kamień. I tak od słowa do słowa, okazuje się, że Eliza też mieszka w Ennetburgen, mało tego  pod szóstką, a my od czwartku będziemy mieszkać n
Czytaj więcej

Fajna restauracja w Stans i sklep kolonialny w Kerns

Obraz
Zwiedzamy nowe okolice, wybraliśmy się na obiad do Stans (Nidwald), stolicy naszego kantonu. Restauracja Culinarium Alpinum (nikt mi nie płaci za reklamę, ale polecam) okazała się wybitna i to nie tylko ze względu na szczodrą kuchnię: w ramach posiłku zaserwowali nam sałatkę, zupę i danie główne. Jarek, zamówił rosebeuf,  ja wrąbałam przepyszną sielawę na kaszy jaglanej  przyozdobionej pomidorowym pesto i warzywami duszonymi al dente: koprem włoskim, selerem, marchewką i czymś, czego nie byłam w stanie zidentyfikować, a potem zapomniałam zapytać (zadziwiająco smaczne połączenie). Między zupą, a daniem głównym ekipa poprosiła Jarka, żeby zmielił dla nas pieprz i ewentualnie inne przyprawy. Po posiłku, było tego tyle, że myślałam, że pęknę, tym bardziej, że zjadłam swoje i władowałam w siebie jeszcze domowej roboty frytki z jarkowego przydziału. Ciągle jestem głodna, jem i to wszystko gdzieś we mnie znika. Pasożytów brak, sprawdziłam. Już po posiłku, z tarasu weszliśmy do restauracji, że
Czytaj więcej