Celebrujemy zejście krów z wysokich Alp. Felieton spod bloku. Część pierwsza.

 



Ennetburgen, 28.08.2024


Spodziewaliśmy się imprezki w czasie zapowiedzianym czyli o jedenastej rano, zagapiliśmy się, dlatego w pośpiechu weszliśmy w oberwanie chmury na świat, który z dnia na dzień zziąbł do dwunastu stopni Celsjusza. 

Wzdłuż trasy przemarszu pod białymi namiotami, handluje nimi lokalny sprzedawca, rozlokowali się producenci cudów na kiju: babcia wytwarzająca futrzane zwierzęce maskotki; pani od świec i syropów mieniących się kolorami tęczy; facet od miodu, mydeł i powideł. Tak, była ich cała trójka. Dalej w dwóch wielgaśnych namiotach serwowali ser podgrzewany na patelni podawany na pajdzie chleba (w kantonie Vaud roztopiony ser byłby zgarniany wielkim nożem z ćwiartki sera uwięzionego w specjalnym podgrzewaczu, podany na talerzu w akompaniamencie gotowanych ziemniaków i pikli, a naród zachwycałby się tzw. zakonnicą, czyli tą częścią sera, która zbrązowiała w procesie obróbki cieplnej i stanowi wartość najwyższą. U nas do wyboru były pęta kiełbasy z grila też na chlebie. W Vaud zaproponowaliby frytki i sosy, tutaj nie podawali nawet musztardy. W stołówkach mieszczących się w dwóch nowoczesnych budynkach gminy i sali parafialnej, przy stolikach dobre dwieście osób wciągało żarełko z namiotów, popijając je sokiem jabłkowym. W kantonie Vaud piliby wino. 

Wzdłuż ulicy pod dachami prywatnych domów zebrali się wyczekujący ludzie. Tata uzbrojony w zajefajne aparaty schował się pod dachem sklepu meblowego, czteroletni chłopiec i niewiele od niego starsza dziewczynka osłonięci przed wiatrem i zacinającym deszczem czekali na wydarzenia. 

Nasz wiejski sklep meblowy oferuje zestawy pościeli w cenie tysiąc złotych plus za komplet, kanapy, lampy i stoły, których ceny nie schodzą poniżej ośmiu tysięcy złotych. Z tęsknoty za wyrafinowanym pięknem frankofońskich kantonów ;) taktuję go jak muzeum sztuki współczesnej, bo tak wygląda: przestronne pomieszczenia z wysokimi sufitami udekorowane przecudnymi tkaninami, odwiedziłam wielokrotnie i na tym nie poprzestanę, szukając inspiracji. Właścicielka macha do mnie na powitanie ilekroć mijam sklep, czytaj conajmniej dwa razy dziennie.

Łaziliśmy w tę i z powrotem moknąc i marznąć i zasadniczo przez godzinę nie stało się nic.  Zarządziłam powrót do domu na obiad. Gotowałam nastawiając uszu. Zjedliśmy. Wreszcie je usłyszałam. Lecimy! Zaczekaj na mnie, krzyknął Jarek, buty przemokły mu na wylot, musiał znaleźć alternatywę. Mieszkamy tutaj od roku. Po wyeliminowaniu połowy niepotrzebnych sprzętów, mamy taki porządek, że niczego nie możemy znaleźć.  A nie mówiłam?! To nie jest normalne! 

Ciąg dalszy nastąpi…


Do spisania, 

Katarzyna Skora Borowiecka 


          

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Osiem metrów sześciennych

Obraz
Po roku czeka nas kolejna przeprowadzka, oby weszło nam to w nawyk. Tym razem przenosimy się tylko w obrębie naszej wioski. Przy okazji wyjazdu z Nyon pozbyliśmy się masy niepotrzebnych rzeczy, które skumulowały się przez dwadzieścia pięć lat życia w Szwajcarii. Tym razem przenosimy się na "lekko" ;) Szacuję, że zredukowaliśmy stan posiadania o połowę.  Słyszę odgłos wiadomości wpadającej na Whatsapp, to pośredniczka przełożyła pierwszą wizytę klienta na nasze mieszkanie i dorzuciła drugą. Niech to, na tę porę przestawiłam faceta od przeprowadzek. Po raz trzeci piszę do przeprowadzkowego, dam mu znać o czasie spotkania, jak pośredniczka wypełni kalendarz na jutro. Jarek nie rozumie dlaczego tak się spieszę, przeprowadzamy się na początku listopada, mamy czas. My tak, ale czy ma go przeprowdzkowy? Wiedziona tą wizję znów piszę do przeprowadzkowego, niech wpadnie dzisiaj, jeżeli znajdzie chwilę. Znalazł, więc pędzę rozpakować walizki, poprzedniej nocy wróciliśmy z Polski, nie c
Czytaj więcej

Dziecko mnie spiło

Obraz
 Niedziela 20 października 2024 Walimy do meblowego w okolice Altdorfu (stolicy Uri), wczoraj trafiłam na ogłoszenie, mają dni otwarte w ten i następny weekend. Meblowy na końcu świata, w stromych górach, liczy sobie trzy piętra wypełnione meblami ekskluzywnych marek. Do koloru do wyboru, rozmiar też można dopasować do indywidualnych potrzeb, zapewnia łamanym angielskim Elisa, sprzedawczyni. Nasza wina, ciągle nie władamy niemieckim, a o ile łatwiej byłoby się wtedy dogadać. Ale i tak nie narzekamy, Elisa jest kumata i dowcipna, dyskutujemy o nadzwyczajnej urody kanapie, która nie jest płaska jak wszystkie inne lecz wypukła, trochę jak siedzenie w samochodzie. Można do niej wpaść, ale nie da się spaść. Cały ten sklep wygląda jak muzeum, co zachęca do dyskusji nad eksponatami ;) Kanapę zaprojektował japoński artysta, a jej nazwa po naszemu znaczy kamień. I tak od słowa do słowa, okazuje się, że Eliza też mieszka w Ennetburgen, mało tego  pod szóstką, a my od czwartku będziemy mieszkać n
Czytaj więcej

Fajna restauracja w Stans i sklep kolonialny w Kerns

Obraz
Zwiedzamy nowe okolice, wybraliśmy się na obiad do Stans (Nidwald), stolicy naszego kantonu. Restauracja Culinarium Alpinum (nikt mi nie płaci za reklamę, ale polecam) okazała się wybitna i to nie tylko ze względu na szczodrą kuchnię: w ramach posiłku zaserwowali nam sałatkę, zupę i danie główne. Jarek, zamówił rosebeuf,  ja wrąbałam przepyszną sielawę na kaszy jaglanej  przyozdobionej pomidorowym pesto i warzywami duszonymi al dente: koprem włoskim, selerem, marchewką i czymś, czego nie byłam w stanie zidentyfikować, a potem zapomniałam zapytać (zadziwiająco smaczne połączenie). Między zupą, a daniem głównym ekipa poprosiła Jarka, żeby zmielił dla nas pieprz i ewentualnie inne przyprawy. Po posiłku, było tego tyle, że myślałam, że pęknę, tym bardziej, że zjadłam swoje i władowałam w siebie jeszcze domowej roboty frytki z jarkowego przydziału. Ciągle jestem głodna, jem i to wszystko gdzieś we mnie znika. Pasożytów brak, sprawdziłam. Już po posiłku, z tarasu weszliśmy do restauracji, że
Czytaj więcej