Zrobiałam to!

 




Niedziela 5.10.2025

W cztery tygodnie ogarnęłam kurs niemieckiego na poziomie A1. Wystarczyły dwie i pół godziny lekcji dziennie, na których już od początku, nie mając żadnego zasobu słów, zostałam zmuszona do rozmowy. Niby nie problem, bo dostałam do dyspozycji słownik w obrębie tematu dyskusji, tylko jak tu zgadnąć, co z czym powiązać i w jakiej kolejności, żeby wyszło z tego niemieckie zdanie. Dialogi w naszej trzyosobowej grupce toczyły się praktycznie przez dwie godziny dziennie. Nauczycielka nie poprawiała wszystkich wpadek, tylko te związane z tematem gramatycznym dnia. Nie chciała nas zniechęcać do mówienia. Po lekcjach zasiadałam do odrabiania lekcji, wkuwania słówek, odmiany rzeczowników przez przypadki,  czasowników przez osoby i to w różnych czasach. Tak mijały kolejne trzy godziny, czasem i pięć, kiedy w ramach zadań domowych musiałam jeszcze napisać opowiadanie po niemiecku. Kładłam się spać i budziłam w stanie coraz większego ogłupienia, a myśli pędziły jak dzikie konie po prerii.

Z czasem, kiedy po raz kolejny nauczycielka wyrywała mnie do tablicy, zaczęłam nabierać pewności siebie. Z tysiąc razy powtórzyłam setki fraz, także niektóre przychodzą mi już automatycznie. A ponieważ w naszej niemieckiej grupie zwracałyśmy się do siebie na "ty", walę na "ty" automatem nawet do leciwych sąsiadek. Do korekty! Przystanąć, splunąć przez lewe ramie i użyć formy grzecznościowej. Nie wiem jak to się stało, ale jakkolwiek mi to nie wychodzi, gadam po niemiecku! 

W piątek skończyłam intensywny kurs niemieckiego, żeby to uczcić już w czwartek, przy pięknej pogodzie, wybrałam się na rower. Mój nowy, tym razem błękitny "rumak" jest kopią holenderskich rowerów o obłych renesansowych liniach z wiklinowym koszykiem  na przedzie, który aż prosi się o bukiet kwiatów do dekoracji, albo takich sztucznych wielobarwnych zwisających girlandą. Tyle że na niewielkim wzniesieniu odkryłam, że to dzieło sztuki z sieciówki nie posiada hamulców. Dekorować, czy oddać? Kiedyś podejmę decyzję, kiedyś, ale nie prędko. Jutro zaczynam kurs niemieckiego tym razem na poziomie A2. Nie mogę się zatrzymać :)


Do spisania, 

Katarzyna Sikora

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Mądry hotel

Obraz
 31.12.24 O nie, znowu smart hotel! Rezerwowałam na małym ekraniku telefonu, miejscówka wydawała się w porządku, blisko centrum Norymbergi z parkingiem i małą kuchenką, w której mogłam zaparzyć sobie wieczorem herbatę z werbeny, a rano kawę. Tylko że, niech to cholera, to jest to samo miejsce, w którym obiecywałam sobie, że moja noga nigdy nie postanie. Traf chciał, że wróciłam w te niegościnne progi. Jako szefowa biura podróży Kasi S. wysiadłam z auta, żeby ponownie po czterech latach przerwy zmierzyć się ze sztuczną inteligencją. Tak, jestem szefową naszego rodzinnego biura podróży, to ja we własnej osobie mierzę się o każdej  porze roku z klimatem panującym na kuli ziemskiej, żeby zorganizować nam w miarę ekonomiczne podróże dookoła świata. Degustuję na Youtube smaki kuchni; poznaję zabytki; cuda natury; wiem, że w Chinach do kobiety w swoim wieku zwracamy się per "siostro", do starszego pana "wujku", a witamy się zapytaniem "już jadłaś?", w Rosji jest ...
Czytaj więcej

Cisza!

Obraz
  18 listopada 2024 Wyprowadziliśmy się spod dzwonnicy kościelnej, stromej drogi, po której załadowane skoszoną trawą od wczesnych godzin porannych na pierwszym biegu wspinały się traktory, albo z hukiem waliły w dół, ciągnąc cysterny aromatycznego obornika, żeby rozlać go na świeżo skoszone łąki. Jesteśmy osłonięci budynkami i zielenią od startujących i lądujących na lotnisku Pilatus samolotów. Słyszymy za to nidwaldzki dialekt języka niemieckiego. Mało tego w tej dzielnicy seniorów żaden z naszych sąsiadów nie mówi w innym języku. Stawiałam na Rosmari, tę od klatki z kurami w domu na zakręcie, ale mimo to, że mieszkała przez cztery lata w Dullier (część francuskojęzyczna) nie mówi po francusku, angielsku, rosyjsku, tylko po niemiecku. Tak czy inaczej poznałam tutaj już wszystkich dwudziestu sąsiadów i pozostaję z nimi w bardzo przyjaznych stosunkach. Do języka i przywoływania mnie na dywanik jeszcze wrócę.  A teraz jak było z tą przeprowadzką. Otóż ekipa zastosowała dźwig, k...
Czytaj więcej

Widzę światło

Obraz
  Piątek 29.11.24 Budzi mnie hałas krowich dzwonów, a to przybliżają się pod dom, w tej gęsto zamieszkałej dzielnicy, a to oddalają. Jarek/dzielny pacjent już wstał, parzy sobie kawę. On też dziwi się tym hałasom. Przy porannych ablucjach, a potem przy kawie zastanawiam się, kto wpuściłby krowy w zakamarki ślepych uliczek i ile tego zwierza jest, skoro hałas nie milknie. Dopiero po godzinie widzę grupę nastoletnich chłopców, to oni, a nie krowy, zagłuszają poranną ciszę.  Po południu mam wizytę kontrolną u okulisty w oddalonym o czterdzieści minut jazdy Zug. Patrząc jak Jarek wciąż drobi kroki, decyduję, że pojadę sama; nie zgodzę się na badanie dna oka, bo po kroplach rozszerzą się moje źrenice i nie dam rady prowadzić. Jarek protestuje, ale słabo, powinnam się martwić o jego faktyczny stan zdrowia? Wracam wieczorem, przez cały czas nieobecności wysyłam do Jarka zdjęcia ciekawostek z Zug: przegubowych autobusów, których nie widziałam ich też w kantonie Vaud, czy mikroskopijny...
Czytaj więcej