Smutne święta

 

4 grudnia 2020

    Dowiadujemy się, że 14 grudnia Szwajcaria wciągnie Polskę na listę covid. Powrót z Polski grozić nam będzie kwarantanną. Na kwarantannę nie możemy sobie pozwolić, więc odpada świąteczny wyjazd do Polski. Muszę powiedzieć mamie, że się nie spotkamy, boję się jak ona to przyjmie. Mama od trzydziestu trzech lat, co roku, zaklina się, że to są jej ostatnie święta. Teraz to zdanie "To są moje ostatnie święta" dźwięczy mi pod czaszką głosem mamy. Muszę jej powiedzieć, ale jak?!

    Jarek, podejmuje błyskawiczną decyzję: wynajmie samochód i pojedzie odwiedzić rodziców. Nie widział ich od sierpnia. Pozwalam mu zabrać nasz samochód, jakoś sobie poradzę przez parę dni. I tutaj pojawia się problem, Jarek chce jechać jutro rano, a auto jest wciąż na letnich oponach. Potrzebne są zimowe. Dochodzi czwarta. W Szwajcarii usługi pracują do osiemnastej, ale jest piątek, a ludzi ciągnie na łono natury. Zwykle na zmianę opon trzeba się umówić na kilka dni wcześniej.

- Co robić - Jarek przysiadł na krześle w kuchni i się zastanawia. 

Mi w głowie brzmią słowa mamy: "To są moje ostatnie święta".

- Co myślisz? - pyta Jarek.

- Dzwonić i umówić się na spotkanie !- Nie wytrzymuję.

- Nierealne! - zaklina się Jarek. 

- Dzwonić! - powtarzam. 

    Jarek rejestruje się na wizytę przez internet, zadzwonić się tam nie da. Za chwilkę przychodzi potwierdzenie: ma spotkanie za pół godziny! Po drodze kupi jeszcze sery dla rodziców. 

    Dzwonię do mamy. W kółko i w kółko powtarza,  że zrobiła zakupy i jeszcze dokupi wszystkiego, no i drobne upominki. Nie przyjmuje do wiadomości tego, co jej właśnie powiedziałam. Mówi, że będzie na nas czekać. Powtarzam, że się nie doczeka. Przyjedziemy tak szybko, jak się tylko da, ale nie na Święta. Nie chcę, żeby się łudziła i nie chcę, żeby targała te zakupy, bo to się wszystko zmarnuje. Rozłączamy się po godzinie rozmowy, a wciąż nie wiem, czy do mamy dotarły moje słowa. 

Do spisania!